Choć Warszawa nie kojarzy się z placami miejskimi, to na terenie stolicy jest ich dość sporo. Place Warszawy są bardzo różnorodne: małe i duże, ruchliwe i spokojne, piękne i z niezbyt ciekawą architekturą. Są takie z długą historią, jak i powstałe współcześnie. Poznaj najciekawsze place Warszawy, które warto zobaczyć odwiedzając stolicę Polski.
W tym artykule
Place Warszawy – trasa zwiedzania
Wiele wpisów na blogu zawiera gotowe trasy zwiedzania, z których zdecydowaną większość z powodzeniem można pokonać piechotą, przy okazji dostarczając sobie trochę ruchu. Dokładnie tak samo jest w niniejszym wpisie. Kolejność, w jakiej będziemy odwiedzać kolejne place Warszawy została ułożona w ten sposób, aby od następnego placu dzieliło nas najwyżej kilkaset metrów. Wycieczka, podczas której poznasz najciekawsze place Warszawy rozpoczyna się przy Placu Krasińskich, a kończy na Placu Zbawiciela.
Plac Krasińskich
Od zbiegu ulic Długiej i Miodowej aż do skrzyżowania ul. Bonifraterskiej ze Świętojerską rozciąga się jeden z najpiękniejszych placów Warszawy – Plac Krasińskich.
Adres:
Plac Krasińskich, 00-288 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°14’57,0″N 21°00’13,0″E
Powstał on pod koniec XVIII wieku na miejscu dawnego dziedzińca Pałacu Krasińskich, po tym jak pałac został odkupiony od właścicieli z przeznaczeniem na siedzibę Komisji Skarbowej oraz innych urzędów państwowych. Przez wiele lat odbywały się tu targi na wełnę. Od końca XIX stulecia aż do roku 1939 teren ten stanowił dzielnicę sądową.
Najstarszym i najbardziej okazałym budynkiem na placu, zlokalizowanym w południowo-zachodniej jego części, jest Pałac Krasińskich. Pałac wzniesiono pod koniec XVII wieku z fundacji starosty warszawskiego i posła Jana Dobrogosta Krasińskiego według projektu Tylmana z Gameren, zaś dekoracja rzeźbiarska to dzieło Andreasa Schlütera. Budowla otrzymała formę dojrzałego baroku z elementami klasycyzującymi.
Przed Pałacem Krasińskich znajduje się okazały dziedziniec, z tyłu zaś założenie ogrodowe. Po prawej stronie wzniesiono okazałą oficynę.
Do wybuchu II wojny światowej Pałac Krasińskich wielokrotnie zmieniał zarówno właścicieli jak i swoje przeznaczenie. Mieściły się tu m.in. Komisja Skarbowa Koronna oraz siedziba Sądu Najwyższego.
Jeszcze przed wybuchem wojny przebito oficynę w stronę ul. Bonifraterskiej. Powstały tym sposobem prześwit stał się jedną z bram wjazdowych na teren graniczącego z Placem Krasińskim miasta żydowskiego.
Jesienią 1939 roku Pałac Krasińskich został uszkodzony, a po wybuchu powstania warszawskiego częściowo zburzony oraz spalony. Odbudowa pałacu w latach 1948-1961 zachowała wszystkie jego walory artystyczne. Obecnie mieszczą się tu zbiory specjalne Biblioteki Narodowej.
Na rogu ul. Długiej widzimy dawny gmach Ceł Koronnych, wzniesiony pod koniec XVIII stulecia. W budynku od połowy XIX wieku aż do 1944 roku mieściło się Archiwum Główne Akt Dawnych. Niestety w trakcie powstania warszawskiego budynek spłonął wraz z całą cenną zawartością. Obecnie znajduje się tu Biblioteka Instytutu Sztuki Państwowej Akademii Nauk.
W roku 1779 z polecenia króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na przeciwko Pałacu Krasińskich wzniesiono gmach Teatru Narodowego, w którym po raz pierwszy wystawiono sztukę w języku polskim, komedię “Powrót posła” Juliana Ursyna Niemcewicza. Budynek teatru rozebrano pod koniec XIX wieku, a obecnie od 1999 roku na jego miejscu stoi gmach Sądu Najwyższego. Budynek ten na tle pozostałej zabudowy Placu Krasińskich wyróżnia się dość nietypową formą i śmiałą kolorystyką.
Z ciekawostek warto wspomnień, że w roku 1936 roku na środku placu postawiono pomnik Jana Kilińskiego, który w trakcie II wojny światowej został stąd usunięty, a po wojnie przeniesiony na mury starego miasta, gdzie stoi do dziś.
Ostatnim elementem Placu Krasińskich wartym wspomnienia jest pomnik Powstania Warszawskiego. Odsłonięto go 1 sierpnia 1989 roku w 45. rocznicę wybuchu powstania. Pomnik nie jest jednolity i składa się z kilku części. Jedna z części pomnika przedstawia grupę powstańców wybiegających spod płyty symbolizującej barykady. Widzimy również drugą grupę powstańców skupionych przy wejściu do kanału. Warto dodać, że na środku skrzyżowania ul. Miodowej i Długiej znajduje się oryginalny właz, którym 2 września 1944 roku ponad 5 tysięcy powstańców wycofało się ze Starego Miasta w stronę Śródmieścia.
Chcąc zobaczyć kolejne place Warszawy kierujemy się teraz ul. Miodową a następnie ul. Senatorską w kierunku Placu Zamkowego, od którego dzieli nas około 10 minut marszu.
Plac Zamkowy
Najlepszą opcją zobaczenia Placu Zamkowego w całej okazałości jest wejście na taras widokowy znajdujący się na szczycie dzwonnicy kościoła św. Anny (bilet normalny 10 zł, bilet ulgowy 7 zł).
Adres:
Plac Zamkowy, 01-195 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°14’51,0″N 21°00’49,0″E
Po prawej stronie Placu Zamkowego wznosi się Zamek Królewski. Naprzeciwko zamku stoją ciasno zwarte staromiejskie kamienice, zza których wyłania się szczyt fasad Archikatedry św. Jana i wieża kościoła jezuitów czyli Sanktuarium NMP Łaskawej Patronki Warszawy. Po stronie lewej widzimy średniowieczne mury obronne oraz most, który kiedyś prowadził do głównej bramy wjazdowej do miasta, nieistniejącej dziś Bramy Krakowskiej. W centralnym punkcie Placu Zamkowego stoi jeden z najbardziej znanych warszawskich pomników – Kolumna Zygmunta.
Historia Placu Zamkowego sięga przełomu XIII i XIV wieku. Kiedyś plac był strefą graniczną pomiędzy grodem z siedzibą książąt mazowieckich a tworzącym się obok miastem. Pierwotny wygląd placu zmienił się na początku XVII wieku po kolejnej przebudowie Zamku Królewskiego, podczas której budowla otrzymała dzisiejszy pięcioboczny kształt. Przed zachodnią fasadą zamku wytyczono tzw. dziedziniec przedni, który był oddzielony od miasta murem biegnącym w poprzek placu, od Bramy Krakowskiej do północno-zachodniego narożnika zamku w okolicę rosnącego tam dzisiaj drzewa. W kolejnych latach na dziedzińcu przednim pojawiły się zabudowania gospodarcze i wojskowe, a po drugiej stronie powstawały mieszczańskie kamienice.
Polecany artykuł: Zamek Królewski w Warszawie – historia, zwiedzanie i ciekawostki
W latach 20. XIX wieku Plac Zamkowy uzyskał obecny kształt nieregularnego trójkąta. Wyburzono zabudowania przy dziedzińcu przednim, Bramę Krakowską a także fragment murów łączących ją z zamkiem. Dziś miejsce, w którym wznosiła się Brama Krakowska i istniał mur łatwo zlokalizować dzięki ciemniejszej kostce brukowej.
W latach 40. XIX wieku powstał tu wiadukt zaprojektowany przez Feliksa Pancera nazywany Nowym Zjazdem. Na jego przedłużeniu w latach 60. XX wieku Stanisław Kierbedź wzniósł pierwszy stały most na Wiśle o stalowej konstrukcji.
W czasie II wojny światowej i powstania warszawskiego przestrzeń wokół Placu Zamkowego znacznie ucierpiała. We wrześniu 1939 roku Zamek Królewski częściowo spłonął w wyniku bombardowania a po upadku powstania warszawskiego okupanci wysadzili w powietrze zamkowe mury. Zniszczeniu uległy także kamienice stojące w zachodniej pierzei placu.
Po wojnie Plac Zamkowy odzyskał swój XIX-wieczny wygląd. Zrekonstruowano mury obronne wraz z fosą, odbudowano kamienice oraz Zamek Królewski. W związku z budową Trasy W-Z wiadukt Pancera został częściowo rozebrany zaś na ocalałych filarach Mostu Kierbedzia wzniesiono nowy Most Śląsko-Dąbrowski.
Przed nami kolejne historyczne place Warszawy. Opuszczamy Plac Zamkowy i po około 7 minutach marszu ul. Senatorską dochodzimy do Placu Teatralnego.
Plac Teatralny
Centralnym punktem Placu Teatralnego w Warszawie jest klasycystyczny gmach Teatru Wielkiego, w którym swoją siedzibę mają Polska Opera Narodowa i Polski Balet Narodowy. Wystawiane są tu najwybitniejsze dzieła światowej klasyki.
Adres:
Plac Teatralny, 00-950 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°14’39,0″N 21°00’34,0″E
Od końca XVII wieku w miejscu gdzie obecnie znajduje się Plac Teatralny istniał słynny Marywil, ufundowany przez żonę Jana III Sobieskiego Marię Kazimierę a zaprojektowany przez Tylmana z Gameren. Pięciokątna budowla łączyła funkcje mieszkań dla kupców, sklepów i magazynów. Na przełomie lat 20. i 30. XIX stulecia Antonio Corazzi wzniósł w tym miejscu Teatr Wielki. Corazzi zachował oryginalny fragment konstrukcji – dom Pod Kolumnami, powtórzył go i tym sposobem powstały dwa skrzydła nowego teatru. W części środkowej dobudowano główny, monumentalny korpus. Tą centralną część poprzedza potężna trójstopniowa kolumnowa fasada.
Warto przyjrzeć się północnej pierzei placu, której zabudowa powstała w II połowie XVIII wieku. Pośrodku widzimy dawny Pałac Jabłonowskich według projektu Jakuba Fontany i Domenico Merliniego. Od początku XIX wieku mieścił się tu ratusz miejski. Na prawo od niego stoi Pałac Blanka. Lewą stronę tej pierzei zamyka Kościół Środowisk Twórczych p.w. św. Andrzeja Apostoła i Brata Alberta.
W trakcie II wojny światowej zabudowa Placu Teatralnego uległa poważnemu zniszczeniu. Ze spalonego w roku 1939 Teatru Wielkiego ocalała jedynie fasada. W roku 1944 obróciła się w gruzy reszta zabudowań placu.
Po wojnie w latach 60. XX wieku budynek Teatru Wielkiego został zrekonstruowany. Odbudowano również Pałac Blanka. W 1964 roku na miejscu dawnego Pałacu Jabłonowskich stanął pomnik Nike poświęcony bohaterom Warszawy 1939-1945. Wokół placu, w miejscu dawnych kamienic powstały domy mieszkalne.
W 1965 r. przed budynkiem Teatru Wielkiego powstały dwa pomniki – Wojciecha Bogusławskiego i Stanisława Moniuszki. Na środku Placu Teatralnego można również zobaczyć Południk Warszawski z 1880 roku, który wyznacza współrzędne geograficzne tego miejsca.
Odwiedzane na trasie wycieczki place Warszawy mają bardzo ciekawą historię związaną z wybitnymi postaciami. Taki właśnie jest kolejny plac, do którego w 5 minut dotrzemy ul. Moliera a następnie ul. Marszałka Focha.
Plac Piłsudskiego
W bliskim sąsiedztwie Placu Teatralnego rozciąga się jeden z głównych placów Warszawy – Plac Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Adres:
Plac Piłsudskiego, 00-078 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°14’28,4″N 21°00’45,9″E
Najważniejszym punktem Placu Piłsudskiego jest fragment kolumnady dawnego Pałacu Saskiego z Grobem Nieznanego Żołnierza. Za nim znajduje się Ogród Saski, jedyny w pełni zachowany element tzw. Osi Saskiej. Po przeciwnej stronie placu stoi pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Po lewej stronie pomnika stoi hotel Raffles Europejski Warszawa, natomiast po prawej Dom Funduszu Kwaterunku Wojskowego zwany powszechnie Domem bez Kantów. Po południowej stronie Placu Piłsudskiego stoi budynek Narodowej Galerii Sztuki “Zachęta” i hotel Sofitel Victoria Warszawa. Stronę północną wypełnia nowoczesny biurowiec Metropolitan zaprojektowany przez Normana Fostera, jednego z najbardziej znanych współczesnych architektów.
Na środku placu stoi krzyż upamiętniający historyczną mszę świętą, odprawioną w tym miejscu latem 1979 roku przez papieża Jana Pawła II.
Plac Piłsudskiego pełni dziś głównie reprezentacyjne funkcje. Przed Grobem Nieznanego Żołnierza odbywają się uroczystości państwowe, kościelne i wojskowe. Plac Piłsudskiego przed wybuchem II wojny światowej wyglądał zupełnie inaczej niż obecnie. Inne też były jego funkcje.
Nieistniejąca dziś pierwotna zabudowa Placu Piłsudskiego pochodziła z czasów saskich i była związana z tzw. Osią Saską. W I połowie XVIII wieku z inicjatywy króla Augusta II przebudowano stojącą na środku placu rezydencję Morsztynów. Według projektu Carla Friedricha Pöppelmanna i Joachima Daniela Jaucha wzniesiono monumentalny pałac w stylu klasycystycznym zwany Pałacem Saskim. Przed pałacem rozciągał się reprezentacyjny dziedziniec, zaś na tyłach założono ogromny ogród w stylu francuskim. Wtedy też powstała nazwa placu – Plac Saski.
Polecany artykuł: Ogród Saski w Warszawie i okolice – co zobaczyć
W latach 30. XIX wieku Pałac Saski został przebudowany. Środkowy korpus Pałacu Saskiego otrzymał formę kolumnady, a przed gmachem powstał 21-metrowy obelisk upamiętniający siedmiu polskich oficerów wiernych carowi i rosyjskiej armii, którzy 29 listopada 1830 roku polegli z rąk powstańców. Obelisk budził wśród warszawiaków kontrowersje, a wręcz pogardę. Pod koniec XIX wieku przeniesiony on został na plac Dąbrowskiego, a później na początku XX wieku całkowicie go rozebrano. Na jego miejscu powstał monumentalny Sobór Aleksandra Newskiego z pięcioma złoconymi kopułami oraz 70-metrową dzwonnicą. W latach 20. XX wieku cerkiew wraz z dzwonnicą rozebrano.
W latach 30. XX wieku plac zaczęto nazywać Placem Marszałka Józefa Piłsudskiego. Ale już w roku 1940 roku został on przemianowany przez władze okupacyjne na Adolf Hitler Platz.
Zabudowa placu nie przetrwała działań wojennych. W 1944 roku Niemcy wysadzili w powietrze Pałac Saski i pomnik Poniatowskiego. Ocalał jedynie fragment kolumnady z Grobem Nieznanego Żołnierza. Po II wojnie światowej plac nazwano Placem Zwycięstwa. Nazwa Placu Piłsudskiego została przywrócona dopiero w latach 90. XX wieku.
Kolejnym punktem naszej wycieczki, podczas której poznajemy place Warszawy jest mający nieco inny charakter Plac Grzybowski, do którego dojdziemy w kwadrans ul. Królewską, biegnącą po południowej stronie Placu Piłsudskiego.
Plac Grzybowski
Na Placu Grzybowskim można poczuć klimat przedwojennej żydowskiej Warszawy. Znajdują się przy nim instytucje żydowskie, takie jak synagoga i teatr, oraz unikatowe oryginalne kamienice.
Adres:
Plac Grzybowski, 00-104 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°14’09,9″N 21°00’11,9″E
Od 2004 roku pod koniec września odbywa się tu Festiwal Kultury Żydowskiej Warszawa Singera, w ramach którego organizowane są liczne koncerty, przedstawienia, warsztaty i wykłady. W trakcie imprezy można również skosztować tradycyjnej kuchni żydowskiej.
Dzisiejszy Plac Grzybowski od połowy XVII wieku był centrum jurydyki Grzybów. Jurydyki były w przeszłości czymś w stylu niezależnych miasteczek żydowskich, które zaczęły powstawać w XVI wieku. Pod koniec XVIII stulecia jurydyki włączono w granice Warszawy. Grzybów był dość gęsto zaludniony przez społeczność żydowską. Obecny Plac Grzybowski w tamtym czasie pełnił funkcję głównego rynku i targowiska Grzybowa. Na placu funkcjonowało prawie 30 browarów. Pod koniec XVIII wieku na środku placu wybudowano ratusz.
W latach 1940-1942 Grzybów znalazł się w granicach małego getta. W czasie powstania warszawskiego zniszczona została połowa zabudowy, a powojenne rozbiórki budynków całkowicie pozbawiły to miejsce pierwotnego charakteru. Zawierucha wojenna dość mocno dotknęła również samego Placu Grzybowskiego.
Dziś głównym punktem Placu Grzybowskiego jest kościół Wszystkich Świętych wzniesiony w II połowie XVIII wieku według projektu Henryka Marconiego. Świątynia została zniszczona w 1944 roku. Jej odbudowę zakończono w latach 70. XX wieku. Uwagę przykuwa potężna neorenesansowa fasada z dwoma wysokimi wieżami.
Na zachodniej pierzei Placu Grzybowskiego stoi synagoga Nożyków, jedyna zachowana przedwojenna synagoga w Warszawie, wzniesiona około 1900 roku z fundacji małżeństwa Zalmana i Rywki Nożyków. Obok synagogi do 2017 roku stał budynek Państwowego Teatru Żydowskiego im. Ester Rachel Kamińskiej, znajdując nową siedzibę przy ul. Senatorskiej.
Przed II wojną światową wokół Placu Grzybowskiego stały eleganckie i bogato zdobione kamienice. Do dziś zachowała się tylko wzniesiona w latach 20. XIX wieku kamienica Brenkina. Chcąc zobaczyć więcej XIX-wiecznych kamienic należy udać się na spacer biegnącą od placu ul. Próżną.
Następny punkt zwiedzania, podczas którego oglądamy najciekawsze place Warszawy, jest oddalony o około 2 km od Placu Grzybowskiego. Rozsądnym wyjściem będzie przejazd autobusem linii nr 171 z przystanku “Królewska 01”. Należy wysiąść na przystanku “Plac Trzech Krzyży 04”. Jeśli ktoś chce pokonać tą odległość piechotą i przy okazji zobaczyć Filharmonię Narodową przy ul. Jasnej musi się liczyć z półgodzinnym marszem.
Plac Trzech Krzyży
Plac Trzech Krzyży jest ulokowany między wylotem Alei Ujazdowskich a początkiem Nowego Światu. Najlepszy widok na plac zapewnimy sobie stając między kościołem a skwerem po przeciwnej stronie ulicy.
Adres:
Plac Trzech Krzyży, 00-535 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°13’44,2″N 21°01’20,5″E
W latach 30. XVIII wieku król August II założył tzw. Drogę Kalwaryjską, która biegła wzdłuż dzisiejszych Alei Ujazdowskich w okolice Zamku Ujazdowskiego. Swój początek Droga Kalwaryjska miała przy pozłacanych dwóch krzyżach, które stoją w południowej części Placu Trzech Krzyży. Pomiędzy tymi krzyżami stoi figura św. Jana Nepomucena trzymającego w dłoni krzyż. I właśnie od tych trzech krzyży pochodzi nazwa placu.
Budowlą, która przyciąga wzrok patrzącego na Plac Trzech Krzyży jest kościół św. Aleksandra, wzniesiony w latach 20. XIX wieku według projektu Chrystiana Piotra Aignera. Oglądając świątynię dostrzec można podobieństwa jej architektury do rzymskiego Panteonu. Ogromną kopułę kościół zawdzięcza przebudowie jaka miała miejsce pod koniec XIX stulecia. Świątynia została zburzona w 1944 roku, a po wojnie misternie odbudowana.
Spójrzmy teraz pomiędzy Aleje Ujazdowskie i ul. Mokotowską. Stoi tu niewielka zabytkowa kamienica, w której podwórzu przez bardzo długi czas funkcjonowała znana destylarnia wódek. To jedyny budynek, który przetrwał II wojnę światową. Na rogu ul. Brackiej stoi XIX-wieczna kamienica “Pod Gryfami” zwana również kamienicą Fuchsa, która przed wojną uważana była za jeden z najpiękniejszych neorenesansowych budynków Warszawy. Na parterze kamienicy i sąsiadującego z nią domu do niedawna mieściły się popularne lokale: Szpilka, Szpulka i Szparka. Niestety dziś już nie istnieją. Do niedawna tuż obok stał niewielki blaszany pawilon zwany popularnie “Grzybkiem”, będący publicznym szaletem.
Po zakończeniu II wojny światowej planowana była odbudowa Placu Trzech Krzyży w stylu realizmu socjalistycznego. Na szczęście dla uroku tego miejsca zrealizowano w tym stylu tylko jeden odcinek.
Zachodnią pierzeję Placu Trzech Krzyży zajmuje monumentalny gmach Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w którym obecnie mieści się Ministerstwo Rozwoju i Technologii. W latach 90. XX wieku przy placu pojawiły się dwa nowoczesne budynki – biurowiec Hollandpark i hotel Sheraton.
Kierujemy się na kolejne place Warszawy. Następny na trasie wycieczki jest Plac Konstytucji, do którego dotrzemy w 15 minut piechotą idąc ul. Mokotowską a następnie ul. Koszykową w prawo.
Plac Konstytucji
Plac Konstytucji powstał w ramach ogromnego przedsięwzięcia mającego na celu budowę Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej.
Adres:
Plac Konstytucji, 00-647 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°13’20,0″N 21°00’58,3″E
Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa miała być najlepszym wyrazem nowej lepszej epoki socrealizmu. Jej odzwierciedleniem miała być architektura.
Przed rozpoczęciem budowy rozebrano ocalałe przedwojenne kamienice, a na ich miejscu pojawiły się przytłaczające budynki z monumentalnymi fasadami i arkadami w przyziemiu. Równocześnie przesunięto nieco południową oś placu, a powstały hotel MDM zasłonił kościół Najświętszego Zbawiciela. Charakterystycznym elementem dekoracyjnym placu są trzy ogromne kandelabry stojące w jego południowej części.
W ostatecznym rozrachunku udało się zrealizować około 10% pierwotnego założenia, w tym m.in. Plac Konstytucji, który jest jedynym w Warszawie placem kompleksowo zaplanowanym i zrealizowanym.
Obecny wygląd Placu Konstytucji niewiele różni się od tego, który można było oglądać w latach 50. ubiegłego stulecia, kiedy został oddany do użytku. Jedyne co rzuca się w oczy to prawie zupełny brak neonów powszechnie obecnych tu w XX wieku. Wyjątek stanowi pochodzący z 1961 roku neon “Siatkarka” umieszczony na budynku u zbiegu z ul. Koszykową.
W okolicy Placu Konstytucji, u zbiegu ul. Marszałkowskiej i Pięknej można zwiedzić ciekawe i oryginalne Muzeum Życia w PRL, poświęcone życiu codziennemu w czasach komunizmu.
Polecany artykuł: Muzeum Życia w PRL – czar minionej epoki
Idąc na południe ul. Marszałkowską po około 5-minutowym spacerze dotrzemy do ostatniego punktu na trasie wycieczki, podczas której oglądamy najciekawsze place Warszawy.
Plac Zbawiciela
Idąc ul. Marszałkowską już z daleka widzimy dwie wieże o zielonych hełmach. To wieże kościoła p.w. Najświętszego Zbawiciela, stojącego przy Placu Zbawiciela, zwanego również, od swojego okrągłego kształtu Rotundą.
Adres:
Plac Zbawiciela, 00-642 Warszawa
Współrzędne GPS:
52°13’11,0″N 21°01’04,0″E
Plac Zbawiciela został wytyczony w latach 60. XVIII wieku w ramach realizacji tzw. Osi Stanisławowskiej, zapoczątkowanej przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Oś Stanisławowska miała połączyć Zamek Ujazdowski z ważnymi miejscami w ówczesnej Warszawie.
Głównym punktem placu jest wcześniej wspomniany kościół p.w. Najświętszego Zbawiciela, wybudowany na początku XX wieku. Warto zauważyć, że znajdująca się od strony ul. Marszałkowskiej kaplica jest kopią Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Na Placu Zbawiciela zachowały się do dziś dwie przedwojenne kamienice. Jedną z nich jest stojąca w północno-wschodniej części placu kamienica Jasieńczyka-Jabłońskiego. Wybudowana została na początku XX wieku i była w chwili powstania jedną z najwyższych i najnowocześniejszych pod względem konstrukcji i wyposażenia kamienic w Warszawie. Dzisiaj w kamienicy ma swoją siedzibę parafia Ewangelicko-Metodystyczna Dobrego Pasterza. Przy północno-zachodniej pierzei placu znajduje się kaplica Domańskich, nazywana również kamienicą Jana Sobierajskiego. Powstała pod koniec XIX wieku i jest pozbawiona dekoracyjnych elementów architektonicznych oraz ozdobnych balkonów.
Pozostała zabudowa Placu Zbawiciela powstała w latach 50. ubiegłego wieku w ramach realizacji tzw. Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej. W odróżnieniu jednak od Placu Konstytucji socrealistyczna architektura tego miejsca nie jest aż tak przytłaczająca, a budynki mają wyważone proporcje.
Przedstawione w tym wpisie place Warszawy to mój subiektywny wybór. Zdaję sobie sprawę, że możesz preferować inne miejsca. Daj znać w komentarzu, które place Warszawy są dla Ciebie najbardziej atrakcyjne i ciekawe.
Gdzie spać w Warszawie? Polecane noclegi
Jeśli zarezerwujesz nocleg za pomocą zamieszczonych we wpisie linków ja otrzymam niewielką prowizję. Dla Ciebie cena noclegu pozostaje taka sama.
Ego Apartments Old Town
ul. Piwna 29
Castle Inn
ul. Świętojańska 2
Novel Old Town
ul. Brzozowa 22 m. 23