Najciekawsze atrakcje w Berlinie – 15 miejsc, które warto zobaczyć

Stolica Niemiec to miasto pełne historii. Zdewastowany pod koniec II wojny światowej i podzielony przez 28 lat murem Berlin odzyskał dawny blask. Współczesne budynki wymazują trudną przeszłość miasta, tworząc niepowtarzalną atmosferę, w której historia łączy się z nowoczesnością. Pozostałości Muru Berlińskiego tworzą emocjonujący skansen oferujący odwiedzającym możliwość odkrycia historii rodzin, które były rozdzielone przez lata. Muzeum NRD oferuje możliwość odkrywania socjalistycznego państwa NRD, a Checkpoint Charlie jest świadkiem nieustannych ucieczek do Berlina Zachodniego. Dowiedz się, dlaczego liczba turystów odwiedzających stolicę Niemiec rośnie z roku na rok i sprawdź, jakie atrakcje w Berlinie warto zobaczyć.

Jeśli planujesz swoją pierwszą wycieczkę do Berlina, ale nie wiesz zbyt wiele o mieście, warto rozpocząć od poznania historii stolicy Niemiec, a następnie poznać najciekawsze atrakcje w Berlinie.

Pierwsza wzmianka o Berlinie pochodzi z 1237 roku. Został założony jako małe miasteczko zamieszkałe głównie przez myśliwych, rybaków i kupców. Ludność osady pozostawała względnie niezależna od XIII do XV wieku. Od 1415 roku do 1918 roku Berlin pozostawał pod rządami Hohenzollernów władających Brandenburgią, której stolicą Berlin stał się pod koniec XV wieku. W XVI wieku Berlin został poważnie dotknięty dżumą, która zabiła 6 tysięcy osób.

Polecany artykuł: 10 europejskich stolic na ciekawy city break

Tezy napisane przez Marcina Lutra w 1517 roku, które zapoczątkowały reformację protestancką, zostały pozytywnie przyjęte przez dużą część ludności niemieckiej. Doprowadziło to do długiego okresu niestabilności politycznej. Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) między kilkoma europejskimi państwami protestanckimi i katolickimi zdewastowała jedną trzecią Berlina, a populacja miasta zmniejszyła się o połowę. W 1701 roku Berlin został stolicą nowo utworzonego Królestwa Prus. Miasto odrodziło się pod koniec XVII wieku i zaczęło prosperować w wieku XVIII, stając się jedną z najważniejszych stolic Europy.

W 1871 roku kraje związkowe pokonały wojska francuskie w wojnie francusko-pruskiej i powstało Cesarstwo Niemieckie, a krajem związkowym Brandenburgia ponownie rządziły Prusy. Berlin stał się stolicą nowego Cesarstwa Pruskiego. W międzyczasie Francja zaczęła zyskiwać na znaczeniu. Oba państwa obawiały się perspektywy kolejnej wojny francusko-pruskiej i starały się pozyskać jak najwięcej sojuszników po swojej stronie. W ten sposób kontynent został podzielony na dwa wrogie sojusze: Trójporozumienie (Francja, Rosja i Wielka Brytania) z jednej strony, oraz Trójprzymierze (Niemcy, Włochy i Austro-Węgry) – z drugiej. Wrogość między obydwoma sojuszami była jedną z przyczyn wybuchu I wojny światowej, która wybuchła po zamachu na austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda. Alianci pokonali Niemcy i Austro-Węgry w 1918 roku.

W latach 1919-1933 państwo niemieckie nosiło nazwę Republiki Weimarskiej. W 1933 roku kanclerz Adolf Hitler otrzymał uprawnienia do wykonywania ustaw bez zgody Reichstagu. Kilka lat później, w 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Pod koniec wojny Berlin został zniszczony przez brytyjskie i amerykańskie naloty bombowe, a także postępy armii rosyjskiej. Niemcy skapitulowali 8 maja 1945 r. Dziewięć tygodni później Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i ZSRR spotkały się na konferencji poczdamskiej, aby zdecydować, co zrobić z pokonanymi nazistowskimi Niemcami i Austrią. Oba kraje i ich stolice zostały podzielone na cztery strefy.

23 maja 1949 roku Alianci utworzyli Niemcy Zachodnie (Republikę Federalną Niemiec), a 7 października 1949 roku ZSRR utworzył Niemcy Wschodnie (Niemiecką Republikę Demokratyczną).

Z powodu napięć geopolitycznych między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim od 1947 do 1991 roku trwała zimna wojna. Oba kraje rozpoczęły wyścig zbrojeń. W 1961 roku wybudowano Mur Berliński, który do 1989 roku dzielił miasto zarówno fizycznie, jak i ideologicznie. Prawie rok po jego zburzeniu, 3 października 1990 roku ogłoszono przystąpienie Niemieckiej Republiki Demokratycznej do Republiki Federalnej Niemiec. Stolicę przeniesiono z Bonn do Berlina.

Berlin jest jednym z najbardziej wpływowych miast w Europie. Jest nowoczesny, tolerancyjny, kosmopolityczny, młody i ciekawy kulturowo. Jest także ośrodkiem wielu nowych, powstających europejskich ruchów młodzieżowych.

Poznaj najciekawsze atrakcje w Berlinie, które powinny się znaleźć na trasie każdej wycieczki do stolicy Niemiec.

Brama Brandenburska (Brandenburger Tor)

Brama Brandenburska to dawna brama miejska do Berlina, a także główny symbol stolicy Niemiec. Wybudowano ją po wojnie siedmioletniej w 1791 roku w pobliżu Pariser Platz, w centrum Berlina. Jest jednym z najbardziej znanych zabytków Berlina.

Neoklasycystyczna brama ma 26 metrów wysokości i została zainspirowana ateńskim Akropolem. W 1795 roku pomnik zwieńczono zaprzężonym w cztery konie rydwanem (kwadrygą). Posąg z brązu przedstawia boginię zwycięstwa Wiktorię. Oryginalna rzeźba została zniszczona podczas II wojny światowej, dlatego w 1969 roku została zastąpiona dokładną repliką wykonaną w Niemczech Zachodnich. Brama podtrzymywana jest przez dwanaście kolumn z pięcioma przejazdami.

Od momentu powstania Brama Brandenburska była miejscem ważnych wydarzeń w Berlinie, w tym królewskich parad, nazistowskich ceremonii oraz przemarszów Napoleona i jego żołnierzy.

Brama Brandenburska pozostała nienaruszona aż do II wojny światowej, podczas której uległa dużemu zniszczeniu. W 1956 roku podjęto starania w celu jej odbudowy. Po zjednoczeniu Niemiec Brama Brandenburska odzyskała swoje dawne znaczenie.

Obecnie Brama Brandenburska jest jednym z najważniejszych zabytków Berlina i oferuje jeden z najpiękniejszych widoków na miasto. Turyści gromadzą się u podnóża Bramy, aby zrobić pamiątkowe zdjęcie z wakacji. Położona w centrum miasta Brama Brandenburska znajduje się bardzo blisko innych ważnych atrakcji, takich jak Potsdamer Platz, Pariser Platz i Bundestag.

Plac Poczdamski (Potsdamer Platz)

Potsdamer Platz, niegdyś jeden z najruchliwszech placów publicznych w Berlinie, został zrównany z ziemią podczas alianckich bombardowań pod koniec II wojny światowej. Obecnie plac jest całkowicie odrestaurowany i jest jednym z najbardziej ruchliwych placów w Berlinie.

W XIX wieku Plac Poczdamski był miejscem działalności kulturalnej i handlowej. Na placu nadal zachowały się pozostałości z tamtych czasów, na przykład pierwsza ręczna sygnalizacja świetlna w Europie. Po II wojnie światowej Plac został podzielony murem między Berlin Zachodni i Wschodni.

Jedynym budynkiem przy Placu Poczdamskim, który przetrwał II wojnę światową jest 6-piętrowy Haus Huth. Na Placu znajdują się również pozostałości Hotelu Esplanade, który choć odrestaurowany po wojnie, został w opuszczony po wybudowaniu Muru Berlińskiego.

Po zburzeniu Muru Berlińskiego 21 lipca 1990 roku na pustym Placu Poczdamskim odbył się koncert pod tytułem The Wall (“Mur”) w celu uczczenia końca podziału Niemiec.

Na zachód od Placu znajdują się dwa warte uwagi budynki: Sony Center i Quartier Daimler Chrysler. Pierwszy z nich ma oszałamiającą dużą kopułę ze szkła i stali. W kompleksie znajduje się również kino trójwymiarowe oraz liczne butiki i restauracje. Znajdujący się po drugiej stronie Quartier Daimler Chrysler jest mniej turystyczny i mniej znany.

Ponieważ Plac Poczdamski znajduje się w pobliżu Bramy Brandenburskiej, można wybrać się na krótki spacer i zobaczyć oba miejsca za jednym zamachem. Na Placu znajduje się Wieża Kolhoff, wysoki na 101 metrów drapacz chmur. Na 24 i 25 piętrze znajduje się taras widokowy, z którego można podziwiać okolicę m.in. Leipziger Strasse, Alexanderplatz i Tiergarten.

Gmach Parlamentu Rzeszy (Reichstag)

Zabytkowy budynek Reichstagu jest siedzibą niemieckiego parlamentu, Bundestagu. Neorenesansowy budynek powstał w 1894 roku. Ma fasadę przypominającą świątynię, zwieńczoną dużą nowoczesną kopułą. Położony na granicy z Berlinem Wschodnim Reichstag był oddzielony Murem Berlińskim od pobliskiej Bramy Brandenburskiej przez prawie 29 lat.

W pierwszych latach istnienia budynek był siedzibą parlamentu i rządu niemieckiego, aż do zajęcia go przez robotników i żołnierzy po I wojnie światowej i proklamowaniu Republiki Weimarskiej. W 1933 roku budynek w niecodziennych okolicznościach został częściowo zniszczony przez pożar. Naziści oskarżyli o podpalenie holenderskiego agitatora komunistycznego, ale w rzeczywistości to naziści skorzystali na pożarze. Partia Hitlera (NSDAP) wykorzystała tę okazję, by wyegzekwować na Prezydencie Rzeszy dekret “O ochronie narodu i państwa” nadający kanclerzowi Adolfowi Hitlerowi pełnomocnictwa plenarne i pozbawiający władzy Reichstag.

Po zakończeniu II wojny światowej budynek Reichstagu znajdował się w ruinie spowodowanej walkami i bombardowaniami. W 1956 roku podjęto decyzję o jego odbudowie.

Budynek Reichstagu jest udostępniony do zwiedzania. Punktem kulminacyjnym zwiedzania jest imponująca szklana kopuła, znajdująca się bezpośrednio nad Salą Plenarną Parlamentu. Kopuła, przeprojektowana przez znanego architekta Normana Fostera, jest symbolicznym elementem reprezentującym budynek Reichstagu jako centrum demokracji parlamentarnej. Obywatele mogą odgórnie sprawdzić, czy wszystkie sprawy przebiegają przejrzyście. Wewnątrz kopuły znajdują się liczne stare fotografie, na których przedstawiona jest historia budowli.

Na szczycie kopuły znajduje się taras widokowy z widokiem na miasto. Widoki nie są jednak tak imponujące, jak z Wieży Telewizyjnej czy Katedry Berlińskiej.

Pomnik Pomordowanych Żydów Europy (Denkmal für die ermordeten Juden Europas / Holocaust-Mahnmal)

Niedaleko Bramy Brandenburskiej znajduje się Pomnik Pomordowanych Żydów Europy, zwany także Pomnikiem Holokaustu. Upamiętnia on jeden z najsmutniejszych epizodów II wojny światowej. Wybudowany w latach 2003-2005 Pomnik Holokaustu dalece odbiega od koncepcji pomnika. Składa się z 2711 betonowych płyt o różnej wysokości, umieszczonych blisko siebie i tworzących liczne przejścia, którymi zwiedzający mogą spacerować oraz wchodzić i wychodzić.

W Centrum Informacji można zapoznać się z narodowym socjalizmem Adolfa Hitlera oraz polityką eksterminacji prowadzoną w latach 1933-1945. Zwiedzający mogą zapoznać się ze świadectwami Holokaustu wielu prześladowanych Żydów oraz poznać historie rodzin, które doświadczyły eksterminacji.

Na pewnym etapie zwiedzania wchodzi się do jednego z najbardziej szokujących pomieszczeń, pustej sali, której ściany pokryte są nazwiskami oraz datami urodzin i śmierci Żydów uwięzionych w obozach koncentracyjnych podczas II wojny światowej.

Mur Berliński (Berliner Mauer)

Budowa i upadek Muru Berlińskiego to dwa kluczowe epizody XX wieku. Dzielił on miasto na dwie części przez prawie trzydzieści lat. Pod koniec II wojny światowej Berlin i Niemcy zostały podzielone na cztery strefy: sektor amerykański, sektor brytyjski, sektor francuski i sektor sowiecki. Jednocześnie narzucono dwie waluty, dwie ideologie polityczne i wreszcie podzielono Niemcy na dwa kraje. Alianci i Związek Radziecki utworzyli 81 punktów kontrolnych między dwiema częściami miasta.

23 maja 1949 roku USA, Francja i Wielka Brytania) podpisały porozumienie ustanawiające Republikę Federalną Niemiec (Niemcy Zachodnie). 7 października 1949 roku w strefie sowieckiej utworzono Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD).

Do 1961 roku prawie 3 miliony ludzi wyemigrowało do kwitnącego Berlina Zachodniego z powodu upadającej sowieckiej gospodarki. Aby zapobiec wyjazdowi większej liczby osób, 13 sierpnia 1961 roku zbudowano prowizoryczny mur i zamknięto 69 punktów kontrolnych, pozostawiając tylko 12 funkcjonujących. Następnego ranka władze umieściły drut kolczasty o długości 155 km, który oddzielał Berlin Wschodni od Zachodniego. W ciągu następnych dni wybudowano mur, a ludzie mieszkający w domach, które znajdowały się na granicy, zostali eksmitowani.

W następnych latach wielu ludzi próbowało uciec do Berlina Zachodniego. Władze chcąc zatrzymać ludzi rozszerzyły mur i tym samym zwiększyły jego nadzór. Mur Berliński miał wysokość od 3,5 do 4 metrów. Betonowe płyty zostały wypełnione stalowymi drutami, aby były bardziej wytrzymałe. Górna część ściany miała kształt półkolisty.

W latach 1961-1989 ponad 5 tysięcy osób próbowało przekroczyć Mur, z czego ponad 3 tysiące ludzi zostało zatrzymanych, a około 100 osób zginęło podczas próby ucieczki.

Kiedy w 1989 roku na Węgrzech upadł komunizm, usunięto elektryczne ogrodzenie między tym krajem, a Austrią. Był to pierwszy krok do upadku „żelaznej kurtyny”, ponieważ wywołał masowe demonstracje na Alexanderplatz. 9 listopada 1989 roku rząd NRD otworzył wszystkie przejścia graniczne. Tego samego dnia tysiące Niemców z NRD zebrało się pod Murem Berlińskim, aby przejść na drugą stronę.

Dziś można zobaczyć tylko pozostałości Muru Berlińskiego. Najdłuższa jego część nazywa się East Side Gallery. Zwiedzający mogą przejść wzdłuż bariery ozdobionej malowidłami przedstawiającymi kilka wydarzeń związanych z Murem Berlińskim.

East Side Gallery

Większość Muru Berlińskiego została zburzona w 1989 roku. Jedną z zachowanych jego części jest odcinek o długości 1316 metrów, który został przekształcony w East Side Gallery, najdłuższą galerię sztuki na wolnym powietrzu na świecie.

Cały mur położony blisko niedaleko Dworca Wschodniego w Berlinie pokryty jest ponad setką graffiti autorstwa artystów różnych narodowości. Pozostawili oni świadectwo wielkiego wydarzenia historycznego, a większość obrazów przedstawia moment wyjątkowego szczęścia i możliwości. Poprzez swoje dzieła artyści oddają hołd temu międzynarodowemu pomnikowi wolności.

Niektóre z graffiti są niezwykle uderzające. Te najbardziej znane to “Braterski pocałunek”, przedstawiające radzieckiego polityka Leonida Breżniewa całującego przywódcę NRD Ericha Honeckera, oraz “Berlin Wall Trabant”, który przedstawia Trabanta, typowy wschodnioniemiecki samochód przebijający się przez mur.

Berlin to miasto, które nie zapomina o swojej niedawnej przeszłości. Zachowane odcinki Muru Berlińskiego są teraz trwałą częścią Berlina, a East Side Gallery jest jednym z najbardziej zapadających w pamięć miejsc w Berlinie.

Checkpoint Charlie

Checkpoint Charlie był najbardziej znanym przejściem granicznym między Niemiecką Republiką Demokratyczną a Republiką Federalną Niemiec podczas zimnej wojny. Nazwa “Checkpoint Charlie” (lub “Checkpoint C”) pochodzi od trzeciej litery międzynarodowego alfabetu pisowni radiotelefonicznej, zwanego także alfabetem fonetycznym NATO. Checkpoint Charlie został mianowany jedynym przejściem granicznym dla aliantów i cudzoziemców.

Jedną z najbardziej znanych nieudanych prób ucieczki był przypadek Petera Fechtera. Nastolatek z NRD był bliski dostania się do Berlina Zachodniego. Został jednak postrzelony i pozostawiony do wykrwawienia się na śmierć w “pasie śmierci”, ponieważ żadna ze stron nie odważyła się wkroczyć, by go uratować.

W 2001 roku na Checkpoint Charlie umieszczono replikę napisu “Opuszczasz teraz sektor amerykański” (You Are Now Leaving the American Sector) oraz wartownię. Turyści mogą robić zdjęcia w wartowni. Jest tutaj także zbiór fotografii i dokumentów z tamtego okresu.

W pobliżu znajduje się Muzeum Checkpoint Charlie z ciekawymi wystawami o zimnej wojnie, a także centrum dokumentacji o nazwie “Topografia Terroru”, w którym znajdują się fragmenty Muru Berlińskiego.

Topografia Terroru (Dokumentationszentrum Topographie des Terrors)

Topografia Terroru z fragmentem Muru Berlińskiego to interesujące zewnętrzne muzeum historyczne mieszczące się na terenie dawnej kwatery Gestapo i SS. W czasach nazistowskich Niemiec neobarokowy budynek, który kiedyś stał przy Niederkirchnerstraße, został w 1933 roku przekształcony w siedzibę Gestapo i SS. Gestapo było Tajną Policją Państwową, a SS (Shutzstaffel) było nazistowską organizacją paramilitarną. Obywatele wykazujący oznaki sprzeciwu kierowani byli do kwatery głównej, gdzie w podziemiach gmachu byli przesłuchiwani i torturowani.

Dokumenty i fotografie prezentowane w tym miejscu przedstawiają niechlubną przeszłość i narzędzia represji stosowane przez partię nazistowską. To muzeum będzie szczególnie atrakcyjne dla osób zainteresowanych historią. Jest dość duże i na jego zwiedzenia potrzeba co najmniej kilku godzin.

Katedra Berlińska (Berliner Dom)

Katedra Berlińska wznosi się majestatycznie na Wyspie Muzeów. Usytuowana naprzeciw parku Lustgarten, uważana jest za najwybitniejszą budowlę sakralną w Berlinie.

Pierwszą świątynią zbudowaną na tym miejscu był kościół rzymskokatolicki w XV wieku. Obecny budynek został zbudowany w latach 1894-1905 na pozostałościach barokowej katedry z 1747 roku, naprzeciwko Pałacu Berlińskiego. Katedra Berlińska stała się głównym kościołem i miejscem pochówku dynastii Hohenzollernów.

W 1944 roku spadła bomba na kopułę świątyni i zniszczyła wnętrze budynku, podobnie jak wiele innych budynków i kościołów w Berlinie. Odbudowa katedry rozpoczęła się w 1975 roku, ale była długa i kosztowna. Ostatecznie odbudowę ukończono w 2002 roku.

Wnętrze katedry jest ogromne. Na uwagę zasługuje ołtarz główny wykonanym z białego marmuru i onyksu. Kolejną atrakcją wartą odkrycia są imponujące organy Sauera, które w momencie powstania były największymi organami w Niemczech. Innym interesującym fragmentem wnętrza są schody cesarskie, które służyły jako główne wejście dla pary królewskiej. Pięknie zdobiona klatka schodowa prowadzi do Kaplicy Chrztu i Małżeństwa oraz do Galerii Cesarskiej.

Pod Katedrą znajduje się Krypta Hohenzollernów, w której znajduje się ponad 90 grobowców należących do rodziny królewskiej, datowanych na okres od końca XVI do początku XX wieku.

Wejście na szczyt kopuły przypomina trochę wejście na opuszczony strych, gdyż klatka schodowa nie jest w najlepszym stanie. Niemniej jednak warto wspiąć się po 270 stopniach, ponieważ widoki na centrum Berlina z tego miejsca są naprawdę wspaniałe.

Alexanderplatz

Położony w centralnej dzielnicy miasta Alexanderplatz został tak nazwany z polecenia Fryderyka Wilhelma III na cześć cara Rosji Aleksandra I. Obecnie wielu berlińczyków nazywa ten plac “Alex” i jest to jedno z głównych miejsc spotkań w mieście.

Obszar ten został całkowicie zniszczony przez bombardowania lotnicze pod koniec II wojny światowej. W ramach planu reformy tego obszaru Niemcy Wschodnie rozszerzyły plac i uczyniły go deptakiem w latach 60. XX wieku. Aby zademonstrować potęgę NRD, wzniesiono później wieżę telewizyjną (Fernsehturm).

Alexanderplatz był w przeszłości świadkiem bezprecedensowych protestów. 4 listopada 1989 roku pół miliona ludzi wyszło na ulice, by zaprotestować przeciwko reżimowi komunistycznemu. Pięć dni później NRD ogłosiła otwarcie granic Berlina Wschodniego i Zachodniego.

Wiele osób odnosi mylne wrażenie, że Alexanderplatz to plac, na którym stoi Berlińska Wieża Telewizyjna. Tymczasem właściwy plac znajduje się tuż za Wieżą. Obecnie obie części placu uważane są za nowoczesny Alexanderplatz.

Atrakcjami Alexanderplatz są Zegar Światowy Urania (Urania-Weltzeituhr) z 24 strefami czasowymi na świecie oraz Fontanna Przyjaźni (Brunnen der Völkerfreundschaft).

Na zachód od Wieży Telewizyjnej znajdują się trzy ciekawe zabytki: Kościół Mariacki (Marienkirche) założony w 1380 r., Fontanna Neptuna (Neptunbrunnen) oraz Czerwony Ratusz (Rotes Rathaus) będący siedzibą władz Berlina, nazwany tak ze względu na elewację wykonaną z czerwonej cegły.

Berlińska Wieża Telewizyjna (Berliner Fernsehturm)

Berlińska Wieża Telewizyjna otwarta została dla zwiedzających w 1969 roku. Przez lata była dumą Niemieckiej Republiki Demokratycznej. 368-metrowej wysokości wieża została zaprojektowana w celu zademonstrowania potęgi komunizmu oraz jako symbol Berlina Wschodniego. Wieża wybudowana została w pobliżu Alexanderplatz, najbardziej reprezentacyjnego placu w ówczesnym Berlinie Wschodnim. W tamtym czasie była drugą co do wielkości wieżą telewizyjną na świecie, po wieży telewizyjnej Ostankino w Moskwie.

Na szczycie wieży znajduje się kula o stalowej ramie pokryta szkłem, która dziwnie tworzy krzyż, gdy świeci na nią słońce, zwłaszcza rano. Na przekór komunistycznej propagandzie zjawisko to zostało nazwane przez mieszkańców Berlina Zachodniego “zemstą papieża”.

Chociaż w całym mieście jest wiele tarasów widokowych, to właśnie najbardziej oszałamiające są widoki ze znajdującej się na wysokości 203 metrów platformy widokowej Berlińskiej Wieży.

W Wieży znajduje się również bar (Bar 203) i obrotowa restauracja Sphere. Restauracja znajduje się nad tarasem widokowym i serwuje typowe dania kuchni niemieckiej w akceptowalnych cenach.

Pałac Charlottenburg (Schloss Charlottenburg)

Pałac Charlottenburg jest jednym z najpiękniejszych zespołów architektonicznych Berlina. Historia Pałacu sięga roku 1695 kiedy to zaczęto wznosić w tym miejscu letnią rezydencję Hohenzollernów. Jednak po koronacji Fryderyka I w 1701 roku rezydencja okazała się zbyt skromna dla królewskiego dworu. Fryderyk I wysłał królewskiego architekta na studia architektoniczne we Włoszech i Francji, a następnie nakazał rozbudowę rezydencji. Ku pamięci zmarłej w 1705 roku żony Sophie Charlotte, Fryderyk po ukończeniu rozbudowy zmienił nazwę pałacu z Lietzenburg na Charlottenburg.

Podczas zwiedzania Pałacu Charlottenburg dzięki audioprzewodnikowi poznasz przeszłość budowli i najciekawsze historie o tym, co wydarzyło się w każdym pałacowym pokoju w czasach świetności rezydencji królewskiej.

W niektórych salach zachowały się oryginalne meble, dekoracje i freski. Niestety drugie piętro Pałacu nie miało tyle szczęścia i zostało poważnie zniszczone w czasie II wojny światowej.

Jednym z najbardziej urokliwych obszarów Charlottenburga są rozległe i zadbane ogrody zaprojektowane w 1697 roku w stylu francuskiego baroku i zreformowane w angielskim stylu romantycznym w 1788 roku.

Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma (Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche)

Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma to ewangelicki kościół w stylu neoromańskim, zaprojektowany przez niemieckiego cesarza Wilhelma II na cześć jego dziadka Wilhelma I. Oryginalna świątynia zbudowana w latach 90. XIX wieku była jednym z najbardziej znanych kościołów w Berlinie.

W 1943 roku naloty lotnicze zniszczyły kościół. W 1950 roku alianci planowali zburzyć całą świątynię i wybudować nowy kościół. Jednak spotkało się to z protestami mieszkańców i ostatecznie postanowiono zintegrować zrujnowany kościół z nową świątynią.

Nowy Kościół posiada nowoczesną kaplicę z niebieskimi oknami. Na tyłach budynku znajduje się ośmioboczna dzwonnica wybudowana w 1960 roku. Obecnie mieści się tu sklep z pamiątkami.

Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma jest obecnie jednym z najbardziej fascynujących zabytków Berlina. Jego osobliwa zrujnowana iglica jest jednocześnie urocza i smutna, a także doskonale oddaje swój cel: przypomnieć wszystkim odwiedzającym o zniszczeniach spowodowanych wojną.

Unter den Linden

Ta długa aleja była jedną z głównych arterii Berlina do czasu podziału stolicy po II wojnie światowej. Po 1945 roku większość zabudowy po obu stronach Unter den Linden (w dosłownym tłumaczeniu “Pod Lipami”) została zniszczona w wyniku nalotów. Część budynków po wybudowaniu Muru Berlińskiego znalazła się we wschodnich Niemczech.

Po zjednoczeniu Niemiec i po upadku Muru Merlińskiego, Unter den Linden odzyskała swoje ważne miejsce w Berlinie i ponownie została uznana za jedną z najważniejszych ulic stolicy.

Przy 1,5-kilometrowej alei ciągnącej się od Bramy Brandenburskiej do Schlossbrücke stoją niektóre z najważniejszych budynków w mieście.

Polecam odbycie spaceru tą aleją rozpoczynając od strony Bramy Brandenburskiej, przejść przez duży Pariser Platz, gdzie znajduje się słynny Hotel Adlon, następnie obok imponującego Neue Wache, plac Bebelplatz, na którym znajduje się Opera Berlińska, dalej Uniwersytet Humboldta i rzymskokatolicka katedra św. Jadwigi, aż do Schlossbrücke, mostu prowadzącego na Wyspę Muzeów.

Sachsenhausen (Konzentrationslager Sachsenhausen)

Obóz koncentracyjny Sachsenhausen został zaprojektowany przez architektów SS i założony z rozkazu Heinricha Himmlera w 1936 roku. Wybudowali go więźniowie KL Esterwegen. Sachsenhausen został pomyślany jako wzorcowy obóz pod względem organizacyjnym.

W latach 1936-1945 w obozie zamknięto ponad 200 tysięcy więźniów. Pierwszymi wysłanymi do Sachsenhausen byli przeciwnicy polityczni reżimu nazistowskiego. Jednak w następnych latach naziści usuwali każdego, kogo uważali za gorszego rasowo. Dokonywano tu zbrodniczych eksperymentów medycznych. Tysiące więźniów zmarło z powodu chorób, pracy przymusowej i głodu.

Pod koniec wojny, 22 i 23 kwietnia 1945 roku, żołnierze radzieccy i polscy uwolnili ponad 3 tysiące więźniów, pielęgniarek i lekarzy. W sierpniu 1945 roku Sachsenhausen stało się jednym z dziesięciu tajnych obozów sowieckich. Obóz był używany do zamykania nazistowskich więźniów i więźniów politycznych, którzy nie zgadzali się z ideałami Związku Radzieckiego oraz wielu innych. W obozie przebywało około 60 tysięcy więźniów, z których 12 tysięcy zmarło.

Podczas wizyty w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen odwiedzisz wszystkie miejsca, które były najczęściej wykorzystywane przez nazistów i sowietów. Dowiesz się również o okrucieństwach popełnionych w obozie zagłady.

Znajdujący się na terenie “małego obozu” Barak 38 to miejsce, które ukazuje życie żydowskich więźniów w latach 1938-1942. W blokach więziennych Gestapo zamykało tych, którzy próbowali uciec z obozu. Więźniowie byli torturowani i mordowani. Baraki ambulatoryjne w Sachsenhausen wykorzystywano do prowadzenia eksperymentów medycznych na więźniach.

Polecane atrakcje w Berlinie

Tętniąca życiem stolica Niemiec to idealne miejsce dla miłośników historii i koneserów kultury. Sprawdź z jakich atrakcji i wycieczek w Berlinie warto skorzystać, aby jak najlepiej poznać to miasto.