Oslo to stolica i największe miasto Norwegii, położone na południowym wybrzeżu kraju, u ujścia rzeki Aker do fiordu Oslofjorden. To jedno z najstarszych miast w Skandynawii. Oslo jest ważnym ośrodkiem gospodarczym, politycznym i kulturalnym. Liczy ponad 700 tysięcy mieszkańców, czyli ¼ populacji Norwegii i jest nowoczesnym miastem z bogatą historią i kulturą. Znajduje się tu wiele muzeów i galerii sztuki. Miasto jest również ośrodkiem sportowym, w którym odbywają się liczne imprezy międzynarodowe, w tym zimowe igrzyska olimpijskie w 1952 roku. Poznaj najciekawsze turystyczne atrakcje w Oslo.
W tym artykule
Do XX wieku stolica Norwegii nazywała się Christiania, na cześć duńskiego króla Christiana IV. To on kazał odbudować dawne Oslo po pożarze w XVII wieku. Zdecydował się na charakterystyczny układ urbanistyczny w formie szachownicy, który do dziś charakteryzuje metropolię.
Oslo zostało założone w XI wieku przez króla Haralda III Surowego. Była to niewielka wioska handlowa, położona nad brzegiem Oslofjordu.
W średniowieczu Oslo było ważnym ośrodkiem handlowym i politycznym. W 1299 roku król Haakon V Długonogi przeniósł do Oslo stolicę państwa. Miasto zaczęło się szybko rozwijać i zyskiwać na znaczeniu. W 1300 roku rozpoczęto budowę zamku Akershus, który do dziś jest jednym z najważniejszych zabytków Oslo.
Oslo
Jeśli zdecydujesz się na zakup za pośrednictwem tych linków otrzymam niewielką prowizję. Dla Ciebie cena pozostaje taka sama. Dzięki Twojemu wsparciu mogę dostarczać bezpłatnych treści, które pomogą Ci więcej i lepiej podróżować.
Rezerwuj lot
Znajdź nocleg
Wynajmij auto
W XIII wieku Oslo zostało stolicą Norwegii. W tym czasie miasto rozrosło się i stało się ważnym ośrodkiem handlowym i kulturalnym. W 1624 roku Oslo zostało zniszczone przez pożar, który wybuchł w wyniku podpalenia przez cztery czarownice. Po pożarze miasto zostało odbudowane, ale tym razem pod nową nazwą Christiania, na cześć króla Danii i Norwegii, Chrystiana IV. Nazwa ta obowiązywała do 1925 roku.
W XX wieku Oslo przeżyło okres szybkiego rozwoju. Miasto stało się ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym. W 1952 roku Oslo było gospodarzem Zimowych Igrzysk Olimpijskich, zaś w roku 1998 w Oslo podpisano porozumienie pokojowe między Izraelem a Palestyńczykami. W roku 2010 Oslo było gospodarzem Konkursu Piosenki Eurowizji.
Oslo jest nowoczesnym miastem, będącym ważnym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i naukowym. Miasto jest siedzibą wielu międzynarodowych organizacji, w tym Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego (UNIDO) i Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). W Oslo znajduje się wiele muzeów, galerii sztuki, teatrów i innych instytucji kulturalnych. Miasto jest również popularnym miejscem turystycznym.
Poznaj najciekawsze atrakcje w Oslo i wybierz się na wycieczkę do stolicy Norwegii.
Warto wiedzieć
Kraj:
Norwegia
Stolica:
Oslo
Waluta:
korona norweska (NOK)
Język urzędowy:
norweski
Liczba ludności:
5.489.000
Powierzchnia:
385.207 km2
Religia dominująca:
luteranizm
Strefa czasowa:
UTC+2 (lato); UTC+1 (zima)
Twierdza Akershus (Akershus festning)
Twierdza i zamek Akershus są prawdopodobnie najważniejszym zabytkiem stolicy Norwegii. Imponująca budowla jest symbolem politycznej historii Norwegii, z jej wzlotami i upadkami. Akershus to punkt orientacyjny, symbol narodowy, miejsce pochówku królów norweskich, oficjalnych ceremonii, park i obiekt wojskowy. Twiedza Akershus jest zdecydowanie warta odwiedzenia.
Początki Akershus datuje się na około 1300 rok, kiedy to powstała tutaj pierwsza fortyfikacja. W ciągu kolejnych stuleci Akershus, który był także rezydencją wielu władców Norwegii, był stale rozbudowywany i uzupełniany o obiekty plenerowe. Pożary i wojny regularnie powodowały szkody, które trzeba było naprawiać.
Po 1500 roku Akershus był kilkakrotnie oblegany przez wojska duńskie lub szwedzkie, ale nigdy nie został zdobyty. W XVII wieku Chrystian IV, król Danii i Norwegii, kazał przebudować część zamku na styl renesansowy. Poźniej Akershus popadł w ruinę i służył między innymi jako magazyn i więzienie.
W XX wieku nigdy wcześniej nie zdobyty Akershus po raz ostatni stał się miejscem konfliktu zbrojnego. Po inwazji wojsk niemieckich na Norwegię w 1940 roku rząd norweski ewakuował Oslo. Twierdza Akershus została poddana hitlerowskim okupantom. Reżim okupacyjny utworzył marionetkowy rząd kolaborantów pod przewodnictwem Vidkuna Quislinga. Początkowo nazywany “Reichskommissarem”, Quisling został zaprzysiężony na premiera w 1942 roku w Akershus, które w tamtym czasie służyło również jako więzienie i miejsce egzekucji dla norweskich bojowników ruchu oporu. Po kapitulacji Niemiec Quisling został skazany na śmierć przez norweski sąd i stracony w Akershus w październiku 1945 roku.
Polecany artykuł: 10 europejskich stolic na ciekawy city break
Akershus składa się z kilku budynków, takich jak dziedziniec stajni (Stallgården), skrzydło południowe (Sydfløyen) i skrzydło północne (Nordfløyen). Pod kościołem południowego skrzydła urządzono mauzoleum królewskie jako miejsce wiecznego spoczynku monarchów sprawujących władzę nad Norwegią od czasu rozwiązania unii ze Szwecją w 1905 roku.
Do ważnych budynków wartych zobaczenia na terenie bastionu należy Bateria Królowej i Wieża Prochowa Skarpenorta. Na terenie otwartym, zdominowanym przez dużą ilość zieleni parkowej, znajdują się także liczne obiekty historyczne oraz dwa muzea: Muzeum Wojskowe (Forsvarsmuseet) i Muzeum Ruchu Oporu (Norges Hjemmefrontmuseum).
Muzeum Muncha (Munch Museet)
Muzeum Muncha w Oslo przedstawia życie i twórczość norweskiego malarza Edvarda Muncha (1863-1944). Wystawiane są tu między innymi liczne dzieła, które światowej sławy artysta zapisał miastu za swojego życia w 1940 roku.
Edvard Munch uważany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli symbolizmu. Oprócz łącznie ponad 1700 obrazów, stworzył za życia także szereg grafik i rysunków, które także można podziwiać w Muzeum Muncha. Muzeum zostało otwarte w 1963 roku i jest jedną z głównych atrakcji miasta.
W 1994 r. otwarto “nowe” Muzeum Muncha, dokładnie w 50. rocznicę śmierci artysty. Budowę muzeum początkowo finansowano z dochodów z kin w Oslo.
Muzeum znajduje się w dzielnicy Toyen we wschodniej części Oslo. Oryginalny budynek został wzniesiony w typowym dla przełomu lat 50. i 60. XX wieku stylu. Muzeum gromadzi ponad 1000 obrazów, 15 tysięcy grafik, 4700 rzeźb oraz kilka innych dzieł Muncha. Można tu oczywiście obejrzeć “Krzyk”, najsłynniejsze dzieło Muncha. Obraz dwukrotnie był celem rabusiów, ale za każdym razem udało się go odnaleźć.
Opera w Oslo (Operahuset Oslo)
Jeden z najsłynniejszych dachów świata czeka na gości Opery w Oslo. Siedziba Norweskiej Opery Narodowej i Baletu to nowoczesny budynek wykonany z betonu, marmuru, szkła i drewna. Otwarta w 2008 roku Opera kryje w sobie kilka niespodzianek zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz i znacznie różni się od innych oper.
O budowie opery w Oslo dyskutowano przez dziesięciolecia. Ceremonia wmurowania kamienia węgielnego odbyła się 17 lutego 2003 roku. Całkowity koszt budowy tego arcydzieła architektury wyniósł 548 milionów euro, nie licząc kosztów urządzenia wnętrza. Budynek został zaprojektowany przez norweską pracownię architektoniczną Snøhetta, która przygotowała wcześniej plany nowej Biblioteki Aleksandryjskiej w Egipcie. Powstał budynek, który wzbogacił miasto i wyznaczył nowe standardy.
Dobrym sposobem na obejrzenie budynku z ciekawej perspektywy jest spacer wzdłuż fiordu Oslofjord. Znajdujący się bezpośrednio przy porcie budynek doskonale wpisuje się w otoczenie. Elewacja wykonana jest w 90% z włoskiego marmuru z Carrary. W zależności od pory dnia i warunków oświetleniowych podstawowy odcień białego marmuru zdaje się zmieniać, doskonale komponując się z dużymi szklanymi frontami Opery.
Absolutnie wyjątkowy jest dach Opery, na który można wejść po pochyłościach pełniących funkcję ścieżek. Dach ozdobiony marmurem zachęca do podziwiania widoków na centrum Oslo. W zależności od pozycji obserwatora widok na miasto zmienia się i rozciąga na wzgórza i góry wznoszące się za miastem.
Wnętrze opery również zaskakuje efektownym designem. Architekci współpracowali tutaj specjalnie z artystami, aby stworzyć niepowtarzalny projekt. Szczególną atrakcją jest perforowana okładzina ścienna autorstwa artysty Olafura Eliassona.
Hol główny inspiruje niezwykłymi detalami. Choć znajomy kształt podkowy przypomina klasyczny teatr, wszystkie pozostałe detale różnią się od klasycznych oper. W holu głównym można podziwiać między innymi główną kurtynę. Jeśli spojrzysz w górę, zobaczysz centralny żyrandol. Składa się on z ręcznie robionych szklanych prętów i przypomina księżyc, podkreślając wyjątkową atmosferę głównego holu. Projekt sal wykorzystuje drewno, czego nie ma żadna inna opera.
Opera w Oslo jest nie tylko znakomita pod względem wyglądu, ale także doskonałej akustyki w pomieszczeniach, dlatego warto wybrać się na jedno z przedstawień.
Katedra w Oslo (Oslo Domkirke)
Ewangelicko-luterańska Katedra w Oslo znajduje się w centrum miasta, niedaleko bulwaru Karl Johanns Gate. Do 1950 roku świątynia nosiła nazwę Vår Frelsers kirke (Kościół Odkupiciela). Z okazji 900-lecia miasta jej nazwę zmieniono na Domkirke.
Obecna świątynia jest już trzecią katedrą w Oslo. Na początku XII wieku norweski król Sirgurd I kazał zbudować katedrę (Hallvards domkirke). Po wielkim pożarze w Oslo w centrum nowo odbudowanego miasta w latach 1632-1639 zbudowano także nową katedrę, gdyż stara popadała w ruinę. Jednak już pod koniec XVII wieku ofiarą płomieni padła ta druga katedra i na jej miejscu wzniesiono w latach 1694-1697 trzeci budynek katedralny, który obecnie oglądamy.
W kościele katedralnym odbyło się kilka ślubów rodziny królewskiej. Zarówno obecny król Harald V, jak i następca tronu, książę koronny Haakoon, brali ślub właśnie w Katedrze w Oslo.
Wewnątrz katedry warto zwrócić na organy. Pierwsze organy zbudowano w latach 1726-1729, ale później je wymieniano. Obecne organy są piątym instrumentem w historii świątyni. Zostały one zbudowane w latach 1997-1998 przez lokalną firmę produkującą organy. Obecny instrument ma 53 głosy i ponad 4000 piszczałek.
Ambona, fasada organów z rzeźbami i ołtarz są nadal oryginalne. Wszystkie są bogato zdobione i dlatego przyciągają wielu turystów. Całe wnętrze pochodzi jednak z około 1720 roku, a podcienia z lat 1841-1858. Wiele malowideł sufitowych pochodzi z lat 1936-1950.
Ratusz w Oslo (Rådhuset)
Ratusz w Oslo uważany jest za reprezentatywny symbol norweskiej niepodległości. Znany jest na całym świecie głównie dzięki temu, że co roku przyznawana jest tu Pokojowa Nagroda Nobla.
Decyzja o budowie ratusza miejskiego zapadła w 1905 roku, jednakże fundusze na ten cel zaczęto zbierać dopiero 9 lat później. Z powodu wybuchu I wojny światowej i problemów finansowych, wmurowanie kamienia węgielnego nastąpiło dopiero w 1931 roku. Zanim powstał ostateczny plan, architekci musieli przygotować w sumie osiem projektów. Choć do pierwszych pomieszczeń udało się wprowadzić już w 1939 roku, II wojna światowa sprawiła, że prace budowlane trzeba było przerwać. Z tego powodu oficjalna uroczystość otwarcia ratusza mogła odbyć się dopiero 15 maja 1950 roku.
Ratusz w Oslo składa się z budynku centralnego, w którym mieszczą się pomieszczenia reprezentacyjne i sala rady miejskiej. Budynek uzupełniają dwie wieże, jedna od wschodu, druga od zachodu, które pełnią funkcję budynków biurowych. Wieże mają odpowiednio 66 i 63 metry wysokości. Łącznie budynek posiada 38 tysięcy metrów kwadratowych powierzchni użytkowej.
Szczególnie znana jest galeria ceremonialna i sala bankietowa, w których odbywają się oficjalne uroczystości. W Ratuszu można także znaleźć słynne dzieło Edvarda Muncha pt. “Życie”.
Pałac Królewski w Oslo (Det kongelige slott)
Pałac Królewski znajduje się na końcu Karl Johanns Gate i spełnia kilka funkcji. Oprócz funkcji rezydencji królewskiej, pełni także funkcję siedziby przedstawicielstwa państwowego, siedziby administracji monarchii oraz pensjonatu.
Powodem budowy zamku była unia szwedzko-norweska z 1814 roku, w wyniku której powstały Zjednoczone Królestwa Szwecji i Norwegii. Nowa konstytucja zobowiązała króla faktycznie mieszkającego w Sztokholmie do przebywania w Oslo przez określony okres roku. Na początku królowie rezydowali w Paleet, okazałym domu miejskim w ówczesnej Christianii.
Decyzję o budowie pałacu na wzgórzu Bellvue na zachód od miasta podjął król Karol III Jan. Budowa trwała od roku 1825 do roku 1849.
W 1905 roku w drodze referendum rozwiązano unię szwedzko-norweska, ale zdecydowano o utrzymaniu monarchii konstytucyjnej, co spowodowało, że zamek stał się odtąd stałą rezydencją. Dlatego w latach 1906 i 1907 miały miejsce prace modernizacyjne, które obejmowały m.in. nowoczesny system ogrzewania.
Podczas II wojny światowej pałac stał się główną siedzibą okupanta, a rodzina królewska musiała udać się na wygnanie. W pałacu urzędował premier Vidkun Quisling, mianowany przez komisarza Rzeszy Josefa Terbovena. Po zakończeniu okupacji konieczne były dalsze remonty, gdyż zamek był w tym czasie mocno zaniedbany.
Po generalnym remoncie w latach 90. XX wieku para królewska mogła w 2001 roku ponownie wprowadzić się do pałacu. Dziś apartament rodzinny mieści się na drugim piętrze głównego skrzydła południowego.
Zamek otoczony jest ogrodem w stylu angielskim (Slottsparken), w którym znajdują się stawy i różnorodna roślinność, a także kilka posągów ważnych norweskich osobistości.
Plac zamkowy ma kształt podkowy i został podzielony na część górną i dolną poprzez wzniesienie w 1875 roku pomnika konnego Karola III Jana Bernadotte.
Codziennie przed Pałacem Królewskim odbywa się zmiana warty Gwardii Królewskiej, którą zwiedzający mogą oczywiście obserwować.
Budynek parlamentu w Oslo (Stortingsbygningen)
Jednym z najważniejszych budynków w Oslo jest okazały gmach parlamentu Norwegii położony przy wielkim bulwarze Karl Johans Gate 22, prowadzącym do Pałacu Królewskiego. Budynek parlamentu w Oslo wzniesiono w 1866 roku.
Najbardziej charakterystycznymi cechami budynku są dwa skrzydła i wystająca centralna rotunda oraz jaskrawy żółty kolor piaskowca. Wysoce symetryczny układ elementów budynku nadaje fasadzie niezwykle stylowy wygląd. W harmonijnym pod każdym względem zespole dominują imponujące romańskie konstrukcje łukowe, filary i kolumny. Budynek łączy elementy stylu romańskiego i północnoeuropejskiego. Po obu stronach środkowej rotundy znajdują się imponujące neoklasycystyczne skrzydła.
Półokrągły hol wejściowy zachwyca uroczymi wysokimi łukowymi oknami, które rzucają ciekawe światło w przedsionku, a następnie odbijają je na lśniącej granitowej posadzce. Wewnętrzną kopułę i ściany zdobią geometryczne kształty oraz proste motywy kwiatowe i liściaste. Mistrzowska pod względem architektonicznym sala schodowa z symetrycznymi szerokimi schodami odzwierciedla echa średniowiecznych projektów dworskich. W połowie wysokości znajduje się imponujący pomnik poległych żołnierzy i rozjemców.
Centralnym elementem wnętrza budynku jest słynna Sala Parlamentu, zwana także “Salą Historyczną”. Tutaj, w “Stortingssal”, bezpośrednio nad tronem królewskim, znajduje się także ważny obraz “Eidsvold 1814” norweskiego malarza Oscara Arnolda Wergelanda, który przedstawia historyczny moment obrad pierwszego Zgromadzenia Narodowego.
Park Vigelanda (Vigelandsparken)
Park Vigelanda to największy park rzeźb na świecie stworzony przez jednego artystę. Teren ten jest najbardziej znaną częścią popularnego parku Frogner (Frognerparken). Znajduje się tu tylko wyjątkowa kolekcja róż, ale co ważniejsze, fascynujący zbiór ponad 200 rzeźb Gustava Vigelanda.
Rzeźbiarz już w młodym wieku zyskał miano geniusza. Musiał być także zręcznym negocjatorem, gdyż na początku lat 20. XX wieku namówił władze miasta, aby oddało mu dom, w którym mógłby zorganizować swoją pracownię. Gustav Vigeland mieszkał i pracował w tym domu przez prawie dwie dekady, tworząc dzieła pełne wyobraźni i kreatywności. Obiecał swojemu rodzinnemu miastu, że udostępni te rzeźby publiczności, aby uatrakcyjnić Oslo. I tak powstał park, który zapiera dech w piersiach każdego odwiedzającego.
Jednym z najczęściej fotografowanych motywów w parku Vigelanda jest “Sinnataggen” (Rozzłoszczony chłopiec), rzeźba przedstawiająca nagiego chłopczyka z ponurą twarzą i zaciśniętymi pięściami krzyczącego i tupiącego nogą. Rzeźba ta przyciąga wzrok po wejściu do parku i jest jednym z wczesnych dzieł rzeźbiarza.
Najwyższy punkt Parku Vigelanda jest zarezerwowany dla “Monolitu”. Ta granitowa, wysoka na 14 metrów kolumna przedstawia 121 postaci wciśniętych w siebie, które zdają się sięgać nieba. Vigeland zrozumiał tę kolumnę jako symbol pragnienia człowieka zbliżenia się do Boga. Jednak wielu zwiedzających widzi w “Monolicie” także nadzieję na spełnienie życiowe dzięki cnotom duchowym.
Na koniec zwiedzania Oslo polecam udać się na wyspę Bygdøy, gdzie warto odwiedzić dwa muzea.
Muzeum Kon-Tiki (Kon-Tiki Museet)
Kiedy 18 kwietnia 2002 roku w Colla Micheri we Włoszech Thor Heyerdahl zmarł na guza mózgu, cała Norwegia pogrążyła się w żałobie. Dla mieszkańców dalekiej północy ten człowiek był bohaterem. Thor Heyerdahl ucieleśniał wszystko, o czym marzyli Norwegowie od czasów Wikingów: odkrywanie świata i poznawanie zagranicznych regionów. Dlatego było rzeczą naturalną, że na swojej wyspie muzeów Bygdøy na obrzeżach stolicy Oslo powstał pomnik Thora Heyerdahla: Muzeum Kon-Tiki.
Wiosną 1947 roku Thor Heyerdahl wypłynął na swojej tratwie z drewna balsy do peruwiańskiego miasta portowego Callao. Tratwę nazwał Kon-Tiki. Jej oryginał można dziś podziwiać w Muzeum Kon-Tiki. Do budowy tratwy nie użyto śrub ani gwoździ. Jedynie liny spajały tratwę z dziewięciometrowym masztem. Chociaż Heyerdahl miał niewielką wiedzę nautyczną i w żadnym wypadku nie nadawał się do żeglugi, wyruszył w podróż liczącą kilka tysięcy mil.
Dokładnie po 101 dniach niesiony siłą wiatru Kon-Tiki wylądował na rafie Rarola w Polinezji. Po swojej pierwszej wyprawie Thor Heyerdahl napisał książkę, która stała się bestsellerem, a za film o Kon-Tiki otrzymał Oscara. Z uzyskanych dochodów Norweg ostatecznie sfinansował podróż łodzią “Ra” wykonaną z papirusowej trzciny.
W muzeum mieści się także biblioteka, w której znajduje się ponad osiem tysięcy książek – niektóre z archiwum Thora Heyerdahla. Zachowały się także oryginalne rękopisy, pamiętniki, listy i niezwykły materiał fotograficzny.
Norweskie Muzeum Ludowe (Norsk Folkemuseum)
Jedną z atrakcji kulturalnych podczas wizyty w Oslo jest Norweskie Muzeum Ludowe. Skansen jest głównym muzeum w całej Norwegii prezentującym treści związane z historią narodu norweskiego. Ponadto, oprócz starej norweskiej wioski, znajdują się tu wystawy klasyczne. Warto odwiedzić to miejsce i poznać historię Norwegii.
Muzeum powstało w 1894 roku, kiedy Olso nazywało się jeszcze Christiania. Założycielem Norsk Folkemuseum był bibliotekarz Hans Aall, którego inspiracją było Muzeum Nordyckie w Sztokholmie. W 1914 roku wzniesiono tradycyjny budynek muzealny, w którym do dziś prezentowane są wystawy. W następnych dziesięcioleciach skansen był dalej rozbudowywany. Obecnie centralny rynek jest otoczony kilkoma historycznymi budynkami i można realistycznie wyobrazić sobie, jak wyglądało kiedyś życie w norweskiej wiosce.
Największymi atrakcjami podczas wizyty w Norsk Folkemuseum jest przejażdżka saniami zaprzężonymi w konie, msza odprawiana w kościele Stave około południa oraz możliwość upieczenia tu własnego chleba, tak jak Norwegowie zwykli to robić w swoich chatach.
W Norweskim Muzeum Ludowym dowiesz się, jak Norwegom na przestrzeni wieków udało się uczynić swoje życie coraz wygodniejszym.
Polecane atrakcje w Oslo
Atrakcją naturalną Norwegii są fordy. Wśród atrakcji kulturalnych należy wymienić liczne muzea i galerie sztuki. I choć w stolicy Norwegii nigdy nie jest nudno warto sprawdzić atrakcje w Oslo, z których warto skorzystać.
Artykuł ten to prawdziwy przewodnik po fascynujących zakątkach Oslo, oferujący wyjątkowe spojrzenie na stolicę Norwegii. Zaskakujące połączenie nowoczesności i tradycji sprawia, że te 10 miejsc to prawdziwe perełki dla każdego podróżnika.